Internationale vrouwendag. Een belangrijke dag, maar eigenlijk ook belachelijke dag. Belachelijk dat er eens per jaar weer aandacht aan geschonken moet worden, tenslotte. Ik wil er eigenlijk ook niet meer aan mee doen, maar deze week bewees maar weer eens dat het toch nodig is.

Het recht op abortus stond ter discussie. In Nederland wel te verstaan. En dan met name: de reden waarom een vrouw abortus wil. Schijnbaar is het nog steeds zo dat de overgrote meerderheid vindt dat een vrouw geen zelfstandige, weloverwogen beslissing kan nemen, die, hoe dan ook, extreem ingrijpend is voor haar leven. Haar leven ja. Zij is tenslotte degene die de consequenties, welke dan ook, haar hele leven lang met zich mee moet dragen. Maar daar hoor je niemand over. Nee zelfs vrouwen laten zich verleiden om mee te gaan in deze mannelijke misogyne discussie. Afschuwelijk vind ik dat.

Überhaupt valt het me op dat veel vrouwen zuchten bij Internationale Vrouwendag. ‘We hebben toch al veel bereikt?’ hoor ik dan. ‘We moeten niet alles willen.’ En ‘niet alle vrouwen zitten te daarop te wachten.’ heb ik ook al eens gehoord.
Zo werkt dus precies het patriarchaat: het doet overkomen of het allemaal pais en vree is, maar dat is het niet. Bij lange na niet.

We denken dat de misstanden in de wereld niet onze zaak zijn. Amerika is ver weg en het zal allemaal wel los lopen. Dat er een misogyne dictator aan het roer is gekomen, is voor velen eerder lachwekkend dan zorgelijk. Over zijn uitspraken, die direct vrouwen raken, hebben we het wel, maar daar blijft het dan ook bij.

En de gebeurtenissen in Afghanistan? Ja, het is wel beroerd, dat je als vrouw niets meer mag, zelfs niet meer bij elkaar komen, maar het is ook wel een ver-van-je-bed-show. Toch?

En de beweging van Tradwifes op het internet? Vrouwen die propaganderen dat de vrouw thuis moet blijven en moet zorgen voor de man en kinderen? Ach, als vrouwen dat willen, dan is daar toch niets mis mee?

FOUT!

Het grote probleem is dat al deze beelden de hele dag door het internet over gaan. En niet alleen bij jou en mij op de tijdlijn verschijnen, maar ook op tijdlijnen van onze kinderen: jongen en meisje. Ze worden ook nog eens besproken in het nieuws en in de krant. De hele dag door voeden we onszelf dus met patriarchale en misogyne beelden, die onbewust onze beeldvorming toch raken en beïnvloeden. Ondertussen rusten we op onze lauweren, met het idee dat het hier allemaal wel prima is. ‘We moeten ook niet te veel willen’, heb ik al regelmatig gehoord. ‘Wees toch eens tevreden.’

Doordat in ons collectief onbewuste meer dan 2000 jaar aan vrouwenhaat is opgeslagen, zijn dit juist de gevaarlijke ontwikkelingen. We vergeten dat 2 generaties geleden de vrouwen nog handelingsonbekwaam waren. Ons collectief onbewuste heeft dus nog geen goede kans gehad om mee te veranderen. De beelden uit de buitenwereld, komen dan ineens ‘rauw op het dak’ van het onbewuste vallen. Het kan er dan nog niet mee werken en zal herkenning geven aan dat wat al was. Zo kom je dus niet makkelijk uit een vicieuze cirkel.

Het allerbelangrijkste wat wij op dit moment dan ook te doen hebben, is ons eigen schaduwwerk. Ruim je eigen angsten en overtuigingen op, die jou nog klein houden. Die ervoor zorgen dat je toch ‘aangaat’ als anderen zeggen dat een vrouw voor de kinderen en het huis hoort te zorgen. Ruim overtuigingen op dat jij niet van waarde bent. Dat jouw stem niet telt. Ruim angsten en overtuigingen op dat je iets toch niet kan, dat je niet slim genoeg bent om je stem te laten horen. En ruim overtuigingen op van jaloezie, zeker naar andere vrouwen. Een hartsverbinding aangaan is juist nu zo belangrijk.

Want verandering in het collectief begint met bewustwording en begrip, zowel voor jezelf als voor anderen. En vanuit die bewustwording en begrip kan verbinding ontstaan. Compassie voor een ander, bewondering in plaats van jaloezie. Wees elkaar cheerleader en help elkaar verder in plaats van elkaar neer te halen.

Verbinden is een prachtige feminiene waarde, die iedereen in zich heeft, ook mannen.

Zolang jij jouw eigen schaduwkanten rondom deze thema’s blijft onderdrukken, blijft misogynie in de buitenwereld bestaan. Pas als we allemaal eerst naar binnen kijken, zooi opruimen en dan ons opnieuw gaan verbinden met een ander en daarmee met de wereld, wordt het beter.

Dan worden discussies over gelijkheid overbodig in plaats van broodnodig.