Klopt de geschiedenis wel?

Ik zag op National Geographic een aflevering van de serie Legends of the Lost met Megan Fox. Zij bezoekt verschillende archeologische vindplaatsen en deze keer ging ze dieper in op de geschiedenis van de Vikingen. Tijdens opgraving bleek steeds vaker dat in de oorlogsgraven ook vrouwen begraven lagen. Graven van legerleiders, waarvan men automatisch dacht dat het om een man ging, bleken na nader onderzoek het lichaam van een vrouw te bevatten. De vraag die dan ook in deze aflevering werd gesteld: vochten vrouwen mee in de Vikingoorlogen en klommen zij zelfs op tot legerleiders? En de volgende vraag die werd gesteld: waren de Vikingen zo succesvol doordat vrouwen meevochten? Hun rijk was immers groter dan het Romeinse Rijk.
‘Ja natúúrlijk, duh’, zei ik hardop tegen de TV. Ik zal je uitleggen waarom ik het heel logisch vind dat zij succesvol zijn, doordat vrouwen meevochten.

Vrouwen en de verkeerde geschiedenis

Allereerst: het mooie aan de aflevering vond ik dat de geschiedenis in een klap een andere wending kreeg. Ik besefte me dat, in de afgelopen honderd jaar dat archeologie op kwam, dit veelal door mannen werd beoefend. En dat zij dus ook de kijk op de geschiedenis invullen vanuit hun mannelijke bril. Met een aantal ‘logische’ zaken: mannen zijn de baas en voeren oorlog, vrouwen zijn thuis met de kinderen.
Maar, klopt dat wel?

Vrouwen worden standaard weggezet als het zwakkere ras. Vrouwen zouden niet sterk genoeg zijn om op te treden tegen al dat brute geweld. Zouden geen zware wapens kunnen hanteren. Misschien is dat ook zo, maar wie zegt dat deze vrouwen direct in de frontlinie vochten? Er zijn immers meerdere graven gevonden van hooggeplaatste legerleiders waarbij altijd is aangenomen dat dit mannen waren. Nu na DNA onderzoek blijkt dat het vrouwen zijn, wordt ook ineens de complete vondst in twijfel getrokken. ‘Dan zal het wel de vrouw van de legerleider zijn geweest’ is een aanname die dan wordt gedaan.
Maar wat nou als deze vrouw gewoon écht de legerleider was! Ik vind het niet ondenkbaar. Vrouwen kunnen beter verbanden zien, kunnen emoties beter lezen en aanvoelen en vrouwen zijn er op gericht om onderling bondjes te smeden door met elkaar te praten (al dan niet over elkaar).

Wat nou als deze legerleidsters het op een hele andere manier speelden? Op een meer psychologische manier.

Laten we eerst eens naar de situatie toen kijken. Vikingen streden en plunderden tussen grofweg 780 en 100 n.C. Verderop in Europa had het Christendom allang zijn intrede gedaan. De vrouw was in die tijd al verketterd en zelfs dieren stonden in die tijdsperiode hoger in rang dan de vrouw. Mannen schatten de vrouwen dus heel laag in.
De Oude Religie (met een zeer belangrijke rol voor vrouwen) was in de ban gedaan en daarmee was veel kennis verloren gegaan van de seizoenen, van de natuur, kruiden en de inzet van goden.
Daar waar Vikingenvrouwen deze kennis nog wel bezaten én gebruikten. In 1 van de Vikingengraven vond men zelfs een staf naast het lichaam van een vrouw. Waarschijnlijk was zij een priesteres. De staf staat voor macht maar ook voor contact met het hogere.

Vrouw als legerleider

Deze situatie geschetst hebbende neem ik je graag mee. Stel je voor dat een vrouwelijke legerleider nieuw land wil veroveren. Als ik haar was zou ik het volgende doen:
Ik zou de vijand opzoeken in hun kamp en eisen dat ik hun leider te spreken zou krijgen. Ik zou een offer meenemen en doen alsof hij inderdaad erg machtig en geweldig is. Op die manier een soort van ‘vriendschap’ smeden, beetje onschuldig lachen, wat complimenten uitdelen en ondertussen alle informatie in me opnemen. Emoties lezen, in 1 oogopslag zien hoe de verhoudingen onderling zijn, wellicht nog wat handel drijven (het merendeel van de Vikkingvrouwen was handelaar) en dan weer terugkeren naar het eigen kamp.
Wat de mannelijke tegenstander dan niet door heeft is dat de oorlog dan allang is begonnen en dat ik met 2-0 voorsta. Ga maar na:
Verrassingsbezoek: de legerleider is zo afgeleid dat hij even vergeet dat hij met deze vrouw in oorlog is (wellicht is het überhaupt al een verrassing dat er ineens een vrouw voor hem staat).
In gesprek gaan: de manier van vrouwen om elkaar te leren kennen, ‘vrienden’ te worden en om informatie uit te wisselen. Maar ook om te voelen wat er tussen de woorden door wordt gezegd (je instinct gebruiken). En ondertussen in 1 oogopslag zien wat er zich afspeelt in het kamp van de vijand. De onderlinge verhoudingen, of de mannen allemaal op sterkte zijn. Hoe het met de wapenuitrusting gesteld is. Wat de zwakke plek is binnen het kamp.
Handel drijven: dit is eigenlijk ook een psychologisch spel van geven en nemen, (1 van de regels van Gialdini, maar daar vertel ik een andere keer over). Je verkoopt een product met korting en degene die het heeft gekocht voelt dat hij uiteindelijk wat terug moet doen en zal dus loyaler zijn aan jou. Bovendien zal een tweede bezoek aan het kamp, niet eens zo heel verrassend zijn, we zijn er immers al eens geweest. Als een soort van Paard van Troje dus.
En vervolgens midden in de nacht het kamp besluipen, aanvallen en innemen: BAM! Weer een stukje land erbij. En dat daarna lekker vieren met chocola en wijn!

Hoe dan ook: ik ben heel erg benieuwd hoe de geschiedenis zich in de loop van de jaren opnieuw gaat vormen. En welke rol de vrouw in het verleden werkelijk had. En dat deze rol eindelijk weer in ere wordt hersteld.